Wereldverbeteraars

Geplaatst op donderdag 14 september 2006 @ 22:43 , 1487 keer bekeken

Volgens de officiële verklaring zijn de noordelijke en zuidelijke toren (de Twin Towers) ingestort door de inslag van de vliegtuigen en de intense hitte die werd veroorzaakt door de daaropvolgende branden. Hoewel ik dit de 'officiële verklaring' noem, moet ik hieraan toevoegen dat deze niet door een officiële instelling is bekrachtigd. De Federal Emergency Management Agency (FEMA) kreeg de taak toegewezen om de instorting te onderzoeken, maar toen het zijn rapport in mei 2002 uitbracht, verklaarde het dat 'de opeenvolgende reeks gebeurtenissen die leidde tot het instorten van beide torens, niet definitief kon worden vastgesteld'. Niettemin was het rapport van de FEMA doorspekt met speculaties die de officiële theorie ondersteunden.

Deze theorie wordt alom verworpen door degenen die bekend zijn met de feiten. Ze werd al in Januari 2002 aan de kaak gesteld in een artikel van Bill Manning met de titel '$elling Out the Investigation' dat werd gepubliceerd in Fire Engineering, een vaktijdschrift dat gelieerd is aan het New York Fire Department. Manning schreef dat een groeiend aantal brandweerlieden beweerde dat 'de structurele schade die de vliegtuigen hadden aangericht en de explosieve verhitting van de vliegtuigbrandstof op zich zelf niet genoeg waren om de torens te laten instorten'. Intussen zijn er veel meer bezwaren bij de officiële theorie gerezen. Een aantal van die tegenwerpingen hebben te maken met het instorten van een derde pand van het complex dat bekend staat als Gebouw 7 (WTC-7).

Om deze bezwaren te kunnen bespreken, is het noodzakelijk dat we een aantal feiten opnieuw bekijken. De noordelijke toren (WTC-1) werd om 8:46 in de ochtend geraakt. Die stortte én uur en tweeënveertig minuten later in, om 10:28. De zuidelijke toren (WTC-2) werd om 9:03 in de ochtend getroffen. Die stortte zesenvijftig minuten later in, om 9:59. Gebouw nummer 7 (WTC7), dat twee blokken verderop stond en niet was geraakt, stortte om 17:20 in de middag in. Deze feiten roepen direct twee vragen op: waarom stortte de zuidelijke toren, die zeventien minuten later dan de noordelijke toren werd geraakt, toch negenentwintig minuten eerder in? En waarom stortte WTC-7 überhaupt in, hoewel dat gebouw helemaal niet was geraakt? Verdere details over de instorting van deze drie gebouwen roepen zelfs nog meer vragen op.

Ik zal eerst ingaan op de vragen die zijn gerezen over de noordelijke en zuidelijke toren, daarna zal ik het over WTC-7 hebben. De Twin Towers. Volgens een verklaring die kort na 11 september bij een groot publiek bekend werd doordat zij in een NOVA-programma te berde was gebracht, werd het instorten van de noordelijke en zuidelijke toren veroorzaakt doordat de hitte van de branden die werden gevoed door de vliegtuigbrandstof, de stalen kolommen van het gebouw deed smelten. Inmiddels is men het er echter in het algemeen over eens dat de branden bij lange na niet heet genoeg kunnen zijn geweest.

Om staal te kunnen doen smelten is een temperatuur nodig van zo'n 1.500 °C , die alleen door een bepaald apparaat, zoals een oxyacetyline-brander, kan worden opgewekt. Een koolwaterstofbrand zoals op basis van geraffineerde kerosine - vliegtuigbrandstof - wordt bij lange na niet zo heet. Thomas Eagar, hoogleraar in materiaaltechnieken en technische systemen aan het MIT, legt uit dat de maximaal haalbare temperatuur van een open vuur dat wordt gevoed door koolwaterstoffen tussen de 870 °C en 925 °C ligt. Bovendien waren de WTC-branden heel brandstofrijk - wat blijkt uit het feit dat er veel zwarte rook vanaf kwam - en werden ze daardoor niet eens erg heet voor een koolwaterstofbrand, 'waarschijnlijk slechts zo'n 650 °C tot 700 °C'.

De smelttheorie toont aan dat een aantal van de alom geaccepteerde verklaringen voor het instorten van de torens wetenschappelijk onjuist is. Veel andere theorieën zijn ontoereikend omdat ze bepaalde bouwaspecten en de manier waarop de gebouwen instortten niet in aanmerking nemen. Voordat we meer theorieën bestuderen, zullen we dus naar een aantal van deze feiten moeten kijken.

Elke toren was ongeveer 415 meter hoog. Om deze extreem hoge gebouwen te ondersteunen waren in het midden van ieder gebouw 47 stalen kolommen geplaatst, en 240 stalen kolommen aan de buitenrand. Iedere kolom was veel dikker aan de basis dan bovenaan. De kolommen aan de buitenrand werden met de middenkolommen verbonden door van dwarsbalken voorziene stalen spanten die in de betonnen vloeren zaten geklonken. Hoewel er aardig wat is gepraat over 'ondeugdelijke spanten', citeerde Scientific American ingenieur Robert McNamara die zei: 'Tegenwoordig bouwen ze gewoon niet meer zo degelijk als het World Trade Center.' Het FEMA-rapport stelde, met name over de dwarsbalken: 'De vloerstructuur van de twee torens was een complex geheel en veel overdadiger dan de gebruikelijke dwarsbalkvloersystemen. Onderzoek aan teruggevonden staalfragmenten heeft bovendien uitgewezen dat deze verre van gebrekkig waren en juist beantwoordden aan de standaardeisen of die zelfs overtroffen.

Aan de hand van deze feiten kunnen we ook een tweede wijdverspreide theorie verwerpen, namelijk dat de inslagen van de vliegtuigen de torens ernstig hadden verzwakt. Thomas Eagar stelt dat de inslag van de vliegtuigen een te verwaarlozen effect zullen hebben gehad, aangezien 'het aantal kolommen dat bij de eerste inslag werd vernietigd niet groot was en het te dragen gewicht werd verplaatst naar de overgebleven kolommen van dit zeer degelijke gebouw'. '[B]innen enkele tientallen seconden na de inslag van het vliegtuig,' schrijft Eric Hufschmid, 'stond de noordelijke toren stil, stabiel en bewegingloos.' Degenen die de officiële verklaring onderschrijven, zoals Eagar zelf, beweren over het algemeen dat de instortingen moeten worden verklaard uit de hitte van de branden. In de woorden van Eagar: 'De werkelijke schade die in het World Trade Center werd aangericht, werd veroorzaakt door de omvang van de brand.' Het staal dat in de gebouwen werd gebruikt, moest vijf maal het gebruikelijke gewicht kunnen dragen. Eagar wijst erop dat het staal dus alleen kon bezwijken als het werd verhit tot een punt waarop het 'tachtig procent van zijn kracht' verloor, wat bij een hitte van ongeveer 700 °C zou gebeuren. Eagar denkt dat dit het geval was. De geloofwaardigheid van de officiële verklaring hangt dus zeker voor een deel af van het bewijs dat de daarvoor noodzakelijke branden in de torens woedden.

Om dieper op deze kwestie in te gaan, moeten we onderscheid maken tussen temperatuur en hitte (of energie), een verschil dat Eagar zelf ook benadrukt. Iets kan een hoge temperatuur hebben maar niet zoveel hitte (energie) produceren, doordat het nogal klein is, zoals een lucifer of een lamp. Een brandende lucifer kan een stalen balk nooit tot zijn eigen temperatuur verhitten. Een brand van 700 °C kan een grote stalen balk alleen tot deze temperatuur verhitten als het een enorme brand is die veel energie heeft. Er is nog een voorwaarde: deze grote brand zou ook een behoorlijk lange tijd op de stalen balk moeten inwerken.

De officiële theorie is dus alleen geloofwaardig als de branden in de torens gematigd heet waren, als het grote branden waren die zich door beide gebouwen verspreidden, en als ze flink lang hebben gewoed. Al het beschikbare bewijs duidt er echter op dat het tegenovergestelde het geval was. Een zeer waardevol boek om dit bewijs te kunnen bestuderen, is Painful Questions van Eric Hufschmid dat de beste foto's bevat die er beschikbaar zijn.

De Twin Towers zijn alom beschreven als de towering infernos. Vanuit menselijk perspectief gezien, is dat een rake beschrijving van de noordelijke toren waaruit vele mensen vanaf de verdiepingen boven de zesennegentigste etage, waar het vliegtuig was ingeslagen, hun dood tegemoet sprongen om te ontkomen aan de rook en de vlammen. Er is echter een groot verschil tussen wat mensen kunnen verdragen en wat staal kan hebben. De foto's van de noordelijke toren verschaffen geen bewijs voor een brand die het staal aanmerkelijk zou kunnen hebben verzwakt. Een foto die is genomen binnen zestien minuten nadat de noordelijke toren was geraakt (de zuidelijke toren is namelijk nog niet getroffen) laat alleen een donker gat zien waar zwarte rook uit kolkt. Er zijn geen vlammen zichtbaar.

Zoals Hufschmid stelt: 'Het gebrek aan vlammen wijst erop dat de branden klein waren, en de donkere rook is een aanwijzing dat de branden werden gesmoord.' Een andere foto, die vanuit een andere hoek is genomen, vlak nadat de zuidelijke toren was geraakt, laat enkele vlammen zien op verdiepingen vlak boven het inslagpunt, maar niet op andere plekken. Deze wolkenkrabber was na zestien minuten geen towering inferno, hoe groot de vlammen in de eerste minuten, toen ze door de vliegtuigbrandstof werden gevoed, ook waren.

We hebben natuurlijk allemaal foto's gezien van de grote vuurbal aan de buitenkant van de zuidelijke toren. Er was ook een vuurbal aan de buitenkant van de noordelijke toren nadat deze was getroffen. Deze vuurballen werden veroorzaakt door de verbranding van lekkende vliegtuigbrandstof. De zuidelijke toren had een veel grotere vuurbal doordat het gebouw in een hoek was geraakt waardoor er buiten meer brandstof was gelekt. Deze vuurballen veroorzaakten een enorme hitte. Maar dat duurde maar even, omdat de brandstof snel opbrandde. Daarnaast wil het feit dat de vuurbal aan de buitenkant van de zuidelijke toren groter was, niet zeggen dat de branden binnen ook groter waren. Integendeel. Omdat al zoveel vliegtuigbrandstof in die eerste paar minuten verbrandde, bleef er minder over om de branden in het gebouw te voeden. Zoals Hufschmid schrijft: 'Foto's laten zien dat de spectaculaire vlammen snel verdwenen, daarna bleef de brand beperkt tot én deel van het gebouw... [en] doofde langzaam.'

De feiten over de branden lijken dus iedere versie van de officiële verklaring te verwerpen die beweert dat in beide torens hete, wijdverspreide en langdurige branden woedden. Als er al hete branden ontstonden, waren ze plaatselijk en van korte duur. Dit soort branden zou, zelfs als ze de temperatuur van 700 °C bereikten, nooit veel staal tot die temperatuur hebben kunnen verhitten, áls er al staal was dat die temperatuur bereikte. Een ander bezwaar bij de brandtheorie is de mate van waarschijnlijkheid dat de torens, zelfs als er felle branden doorheen raasden, zouden zijn ingestort. Voor 11 september was er nog nooit een gebouw met een stalen frame puur en alleen door brand ingestort. Een FEMA-rapport uit 1991 schrijft over een brand die dat jaar in een gebouw in Philadelphia woedde en die zoveel energie produceerde dat 'balken en spanten doorbogen en verdraaiden'. Maar 'ondanks deze blootstelling aan uitzonderlijke omstandigheden bleven de kolommen hun lading dragen zonder opvallende schade'.

Verdedigers van de brandtheorie beroepen zich echter op de speciale kenmerken van de Twin Towers. Door deze speciale kenmerken, beweren zij, hoefde de brand niet al het staal op alle verdiepingen te verhitten. Volgens Thomas Eagar was én hete brand op én verdieping voldoende. De boosdoeners waren, zegt hij, de 'hoekbevestigingen', die 'de vloerdwarsbalken met de kolommen aan de buitenrand en in het midden verbonden', en die volgens hem niet waren ontworpen om vijf keer hun normale gewicht te kunnen dragen. Eagar beschrijft wat de critici de 'rits'-versie van de bouwconstructietheorie noemen: 'Op het moment dat de hoekbevestigingen het aan één kant opgeven, zorgt dat voor extra druk op de andere hoekbevestigingen, en dan ritsen alle bevestigingen op die verdieping rond het hele gebouw in een paar seconden los.' Hij vervolgt: Toen de dwarsbalken op een of twee van de zwaarst verbrande verdiepingen het begaven, en de kolommen aan de buitenrand naar buiten begonnen te buigen, vielen de verdiepingen erboven daar ook bovenop. De verdieping eronder kon (met zijn draagvermogen van 1.200 ton) de ca. 41.000 ton van tien (of meer) verdiepingen die van bovenaf op de hoekbevestigingen stortte, niet houden. Hierdoor werd het domino-effect veroorzaakt waardoor de gebouwen binnen tien seconden instortten.

Een dergelijke theorie werd aangehouden in de FEMA-rapport dat van een 'pannenkoekachtige instorting van de ene verdieping na de andere sprak. Er zijn echter allerlei bezwaren bij deze redenering.

Op de eerste plaats zou zelfs in deze gematigde versie van de hoeveelheid staal die sterk verhit zou moeten worden, meer hitte nodig zijn dan waar sprake van was, zeker in de zuidelijke toren.

Op de tweede plaats maakt Hufschmid duidelijk: 'Om een verdieping te laten instorten, zouden bijna tegelijkertijd honderden dwarsbalken van 236 buitenrandkolommen en 47 middenkolommen moeten afbreken.'

Op de derde plaats denkt Eagar dat zijn theorie het feit rechtvaardigt dat de torens 'binnen tien seconden' instortten. Maar voor een gebouw van 415 meter hoog is tien seconden bijna de snelheid van een vrije val. Als iedere verdieping ook maar een klein beetje weerstand bood, zodat het erdoorheen breken een halve seconde zou duren, zou het instorten van al deze verdiepingen - 80 of 95 stuks - tussen de 40 en 47 seconden in beslag nemen. Kunnen we werkelijk aannemen dat het bovenste deel van de gebouwen geen enkele weerstand van de onderste verdiepingen ondervond? Het probleem wordt zelfs nog ernstiger als we naar de noordelijke toren kijken. Als die werkelijk, zoals Hufschmid beweert, in acht seconden instortte, staat dat precies gelijk aan de snelheid van een vrije val. 'Hoe is het mogelijk,' vraagt hij, 'dat het puin honderd verdiepingen van staal en beton verpletterde terwijl het zo snel viel als voorwerpen door de lucht vallen?

Op de vierde plaats doet Eagars theorie, net als alle andere versies van de officiële verklaring, geen recht aan het feit dat de torens totaal instortten, met als eindresultaat een stapel puin die in Eagars eigen woorden 'maar een paar verdiepingen hoog was'. Zelfs als je aanneemt dat zijn theorie uitlegt waarom de vloeren en de buitenrandkolommen instortten, redeneert Peter Meyer, verklaar je nog niet hoe de massief stalen kolommen in het hart van het gebouw hebben kunnen instorten: Waarom bleven de onderste gedeelten van de massief stalen steunkolommen na de instorting niet overeind staan? Als de officiële verklaring juist is, en de schade is veroorzaakt door de inslagen en de branden, die alleen in de bovenste verdiepingen plaatsvonden, waarna de verdiepingen als een stapel pannenkoeken instortten, dan zou je verwachtten dat de massief stalen middenkolommen van, laten we zeggen, in ieder geval de onderste twintig of dertig verdiepingen rechtop zouden blijven staan.

Nog een gegeven over het instorten van de torens dat tegen de brandtheorie pleit, is het feit dat in het begin al werd genoemd: dat de zuidelijke toren als eerste instortte. Zoals we hebben gezien duurt het aardig lang voordat een brand staal tot zijn eigen temperatuur heeft verhit. Als alle omstandigheden verder gelijk zijn, zou dat betekenen dat de toren die het eerste werd geraakt, ook als eerste zou instorten. En toch stortte de zuidelijke toren negenentwintig minuten eerder in dan de noordelijke toren, terwijl hij zeventien minuten later werd getroffen. Dit verrassende gegeven zou misschien geen vragen opwerpen als de brand in de zuidelijke toren veel groter zou zijn geweest. Maar zoals we hebben gezien, was de brand in de zuidelijke toren juist veel kleiner. Wanneer je dan hoort dat de ene toren bijna twee keer zo lang bleef staan als de andere, zou je denken dat dat de zuidelijke toren betrof. En toch was het tegenovergestelde het geval. Dat precies het omgekeerde gebeurde van wat je redelijkerwijs zou verwachten, lijkt erop te wijzen dat het instorten van deze gebouwen door iets anders dan de branden werd veroorzaakt. En dat is natuurlijk wat de critici volhouden. Hun alternatieve verklaring is dat de instorting een voorbeeld was van een gecontroleerde vernietiging met behulp van explosieven die door het hele gebouw waren geplaatst. De aanhangers van deze theorie wijzen erop dat hiermee alle feiten die tot dusverre te berde zijn gebracht, kunnen worden verklaard.

Met betrekking tot de totaliteit en de snelheid van de instorting zegt Meyer dat dit begrijpelijk is als de basis van de stalen kolommen door explosieven aan de fundamenten vernietigd werden. Nadat deze basis was weggeslagen en de stalen steunkolommen op verschillende hoogten in de Twin Towers met behulp van explosieven waren vernietigd, verloren de bovenverdiepingen alle ondersteuning en stortten in ongeveer tien seconden naar beneden. De gecontroleerde-vernietigingstheorie kan ook de verrassende volgorde verklaren waarin de twee torens instortten, waarbij rekening wordt gehouden met het feit dat de zuidelijke toren in de hoek was geraakt.

In beide gevallen doofden de branden in de gebouwen na een poosje en produceerden alleen nog zwarte, roetige rook. Als de Twin Towers opzettelijk werden vernietigd, en het de bedoeling was dat de branden als oorzaak van de instorting aangewezen konden worden... dan was het laatste moment waarop de torens konden instorten het moment dat de branden begonnen te verminderen. Aangezien de brand in de zuidelijke toren door minder brandstof werd gevoed dan de brand in de noordelijke toren, begon het vuur in de zuidelijke toren eerder te doven dan dat in de noordelijke toren. Degenen die de vernietiging in de hand hadden, moesten de zuidelijke toren dus laten instorten voor ze de noordelijke toren lieten instorten. Er is bovendien nog een aantal feiten bij de instorting van de Twin Towers dat alleen maar door de vernietigingstheorie lijkt te kunnen worden verklaard. Een van deze feiten is dat bij de instortingen een enorme hoeveelheid fijn stof of poeder vrijkwam, die bij nadere analyse voornamelijk uit gips en beton bleek te bestaan.

Jeff King zet de officiële verklaring af tegen wat de videobeelden hem vertellen, en zegt: [H]et grootste en meest in het oog springende probleem dat ik zie, is de bron van de enorme hoeveelheid uiterst fijn stof dat tijdens de instorting vrijkwam... Waar komt de kracht vandaan die al dat gewapende beton tot stof verpulvert? En de foto's van de puinhopen laten, zoals Hufschmid toevoegt, alleen 'enkele kleine stukken beton' zien, wat betekent dat '[b]ijna ieder brok beton tot stof werd vermalen'. Met als resultaat: 'In beide torens werd misschien zo'n 90.000 ton beton tot poeder verpulverd. Daarvoor is een hoop kracht nodig.

King stelt dat de grote vraag is welke hoeveelheid uiterst fijn betonstof is vrijgekomen bij het allereerste begin van de instorting boven in het gebouw. Omdat de instorting onder invloed van de zwaartekracht niet meer dan 9,75 meter per seconde kan versnellen, zou deze zich in het begin vrij langzaam voltrekken... Het is erg moeilijk om een natuurkundig verschijnsel voor te stellen waarbij zoveel stof wordt veroorzaakt op het moment dat betonnen platen bij een snelheid van dertig tot vijftig kilometer per uur tegen elkaar slaan.

Hufschmid wijst er daarnaast op dat betonnen platen zelfs als ze met de snelheid van een vrije val de grond raken, nog niet worden verpulverd. 'Om beton tot poeder te verpulveren moeten explosieven worden gebruikt. Het gebruik van explosieven wordt misschien nog wel sterker geïnsinueerd door een ander kenmerk van de instortingen, waarnaar in Kings tweede citaat wordt verwezen, namelijk dat toen de torens begonnen in te storten, ze niet rechtstreeks naar beneden vielen, zoals de pannenkoekentheorie beweert. Ze explodeerden. Het poeder werd op horizontale wijze uit de torens gespoten, met zo'n enorme kracht dat de gebouwen werden omhuld door gigantische stofwolken die misschien wel drie keer zo breed waren als de gebouwen zelf. De foto's in het boek van Hufschmid zijn bijzonder waardevol als hulp om dit buitengewoon indrukwekkende en belangrijke feit te beseffen. Wat anders dan explosieven kan beton tot poeder vermalen en vijfenveertig meter of meer horizontaal door de lucht blazen? En mocht er worden gedacht dat het stof er gewoon uit waaide: verschillende foto's tonen aan dat ook tamelijk grote delen van de toren zelf wel vijfenveertig meter of verder werden weggeslingerd.

Voor een ander verontrustend kenmerk van de instorting is nog meer kracht vereist. Behalve uit poederstof bestond het andere basisonderdeel van de puinhoop uit, zoals te verwachten was, staal. Maar dat staal bestond uit korte stukken. 'Bijna ieder stuk staal van beide torens was bij de verbindingsstukken afgebroken.

De gecontroleerde-vernietigingstheorie wordt verder ondersteund door het feit dat sommige mensen, onder wie brandweerlieden, meldden dat ze explosies hoorden, explosies voelden of effecten zagen die het resultaat van explosies leken te zijn, zowel op de middelste verdiepingen als in de kelderverdiepingen van de torens.

Nog meer steun voor deze theorie wordt geleverd door het seismische bewijs dat er bij de instorting van beide torens een gematigd krachtige aardbeving werd geregistreerd. De seismografen van het Lamont-Doherty Earth Observatorium van de Columbia Universiteit in Palisades, New York, vierendertig kilometer ten noorden van het WTC, registreerden een aardbeving met de kracht van 2,1 op de schaal van Richter om 9:59:04 en een aardbeving met een kracht van 2,3 om 10:28:31. In beide gevallen 'werden de schokken tijdens de eerste vijf seconden heviger, werden ze vervolgens abrupt minder hevig, dat duurde ongeveer drie seconden, en daarna namen ze langzaam maar geleidelijk af '. Dit patroon, zegt Hufschmid, geeft weer dat de eerste explosieven die afgingen zich in de bovenste verdiepingen van de gebouwen bevonden, waar de stalen kolommen het dunst waren. De schokken worden sterker als het computergestuurde ontstekingsmechanisme zijn weg naar beneden aflegt.

De laatste explosies aan de voet van de toren en in de kelder, moesten verbindingsstukken van kolommen breken die van tien centimeter dik staal waren gemaakt: daar waren dus zeer krachtige explosieven voor nodig. De seismische gegevens piekten op het moment dat de explosieven in de kelder werden ontstoken. Op dat moment stopten de explosies en bleef het puin nog een aantal seconden vallen, wat kleine seismische bevingen veroorzaakte.

De vernietigingstheorie wordt verder ondersteund door meldingen dat er op het niveau van de kelderverdiepingen gesmolten staal werd gevonden. Mark Loizeaux, directeur van Controlled Demolition, Inc. (Phoenix, Maryland) die het opruimingsschema voor de hele operatie ontwierp, zou hebben gezegd dat het opruimteam in de derde, vierde en vijfde week 'brandhaarden van gesmolten staal' had aangetroffen 'onder aan de liftschachten van de hoofdtorens, zeven kelderverdiepingen diep'. Niet alleen verklaart de theorie dat er explosieven zijn geplaatst waarom deze brandhaarden - die nog weken bleven smeulen en waarover veel gesproken werd - bestonden, de theorie verklaart ook een anders onverklaarbaar gegeven: dat na het instorten van de torens het afval, inclusief het staal, in allerijl werd verwijderd voordat er enig gedegen onderzoek kon plaatsvinden. The New York Times deed zijn beklag: 'De beslissing om in de dagen na 11 september direct alle stalen kolommen, balken en spanten van het WTC te recyclen, leidt ertoe dat de definitieve antwoorden misschien nooit bekend zullen worden.' De daaropvolgende week werd in het bovengenoemde essay in Fire Engineering gezegd: 'De vernietiging en verwijdering van bewijsmateriaal moeten direct worden stopgezet. Maar die gingen op volle snelheid door.

Meyer legt uit wat dit wellicht te betekenen heeft:

[Een] manier om te bewijzen dat de stalen steunkolommen van de Twin Towers met behulp van explosieven werden opgeblazen, is kolomfragmenten uit het puin onderzoeken op bewijzen voor wat metaalexperts twinning noemen. Maar het puin van het WTC werd zo snel mogelijk verwijderd en er werd geen forensisch onderzoek naar het puin toegestaan... Bijna alle 270.000 ton staal van de Twin Towers werd aan New Yorkse schroothandelaren verkocht en, zo snel als de schepen konden worden volgeladen, geëxporteerd naar plekken als China en Korea, waarmee al het bewijsmateriaal werd verwijderd.

Waarom al die haast? vragen de critici zich af. Had de regering soms iets te verbergen?

WTC-7. Hoewel de instorting van dit zevenenveertig verdiepingen tellende gebouw normaal gesproken wordt genegeerd of als bijzaak wordt afgedaan, is het in veel opzichten de meest raadselachtige. De belangrijkste voorwaarden voor de algemene verklaringen van de instorting van de Twin Towers zijn hier niet van toepassing, omdat het gebouw niet door een vliegtuig werd getroffen. Er is in feite geen officiële verklaring. Het FEMA-rapport speculeert een hoop over wat er gebeurd zou kunnen zijn, maar doet geen sluitende uitspraak wat nu werkelijk het geval was. Het verslag van het House Science Committee geeft ook geen verklaring. Maar voorzover er een verklaring is die in de ambtelijke wereld en de media wordt geaccepteerd, luidt die ongeveer zo.

Hoewel Gebouw 7 - dat ruim honderd meter van de noordelijke toren af stond en nog verder van de zuidelijke toren was verwijderd - niet door bijzonder veel vallend puin werd getroffen, kwam er genoeg puin terecht om brand te veroorzaken. Vervolgens besloot de brandweercommandant om onduidelijke redenen zijn mannen niet het gebouw in te laten gaan en kon (om onverklaarbare redenen) de blusinstallatie dit kleine brandje niet doven, waardoor het uitgroeide tot een laaiend vuur. Op dat moment kwamen de vlammen in contact met de tienduizenden liters diesel die op de benedenverdieping waren opgeslagen. De daaropvolgende brand werd zo heet dat het de stalen constructie van het gebouw om 17:20 in de middag deed instorten. Er zijn allerlei bezwaren tegen deze theorie.

Ten eerste is er geen bewijs van een laaiende brand. 'Iedere foto die van Gebouw 7 werd genomen,' schrijft Hufschmid, 'laat alleen een aantal kleine brandjes zien achter maar een paar ramen', voornamelijk op de zevende en de twaalfde verdieping.

Ten tweede gaat hier opnieuw de vraag op hoe een koolwaterstofbrand, zelfs als die hevig woedde, de instorting kon veroorzaken - zeker als je in aanmerking neemt dat in gebouwen 4, 5 en 6 wél hevige branden woedden en deze niet instortten. Bovendien kan in dit geval de instorting niet voor een deel worden verklaard uit de inslag en de brandstof van een vliegtuig, dus WTC-7 zou het allereerste gebouw met een stalen constructie zijn dat puur en alleen door brandschade instortte. Critici wijzen erop dat als er werkelijk zoiets op 11 september is gebeurd, dat een gebeurtenis van overweldigend belang is. Alle theorieën die architecten en bouwingenieurs lange tijd over gebouwen met een stalen constructie hebben aangehouden, moeten dan worden herzien. Verzekeringsmaatschappijen over de hele wereld moeten dan al hun tarieven opnieuw bepalen, er nu rekening mee houdend dat een gewone brand een gebouw met een stalen constructie kan laten instorten. Enzovoort. En toch werd de stelling dat WTC-7 door brand is ingestort geaccepteerd, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. In een essay met de titel 'wtc7: The Improbable Collapse' schrijft Scott Loughrey: De achteloosheid waarmee de FEMA met de instorting van WTC-7 is omgegaan, is verbijsterend. Constructiefouten van deze omvang zijn niet gebruikelijk... Leven we tegenwoordig in een tijdperk waarin hoge stalen gebouw in grote steden kunnen instorten zonder dat er serieus over wordt gesproken hoe dat heeft kunnen gebeuren?

Ten derde is een aantal feiten moeilijk door de officiële theorie te verklaren, omdat ze op gecontroleerde vernietiging duiden. Hufschmid benadrukt dat de instorting van WTC-7 inderdaad, in tegenstelling tot die van de Twin Towers, een typisch geval van gecontroleerde vernietiging lijkt, aangezien 'Gebouw 7 vanaf de basis instortte'.

Toen Gebouw 7 instortte, viel eerst het binnenste gedeelte waardoor de buitenzijden van het gebouw naar binnen werden getrokken... Het resultaat was een heel kleine stapel puin waar de buitenzijden van het gebouw bovenop stortten. Dat is de wijze waarop een gebruikelijke gecontroleerde vernietiging plaatsvindt. Ook hierbij werd een aanmerkelijke hoeveelheid poederig stof geproduceerd. Maar in dit geval was er niet zoveel stof en kwam het in plaats van in de lucht op de grond vrij, waar de instorting begon. Er werden op het moment van instorting seismische trillingen gemeten, zij het op slechts een tiende van de sterkte van de bevingen die met het instorten van de torens in verband worden gebracht. En er bevonden zich twee brandhaarden in de puinhoop van deze instorting, waarvan er een extreem heet was. Ten slotte werd ook hier het staal snel van de plek verwijderd, wat nog minder gerechtvaardigd leek, aangezien het gebouw allang was geëvacueerd waardoor er niet naar overlevenden hoefde te worden gezocht, wat wel zo was bij de Twin Towers. Dus hoe moet deze vernietiging van forensisch bewijsmateriaal - wat normaal gesproken als een ernstige misdaad wordt beschouwd - gerechtvaardigd worden?

Tot slot keer ik terug naar het feit dat het FEMA-rapport geen verklaring gaf. In plaats daarvan stelde het:

De bijzonderheden over de branden in WTC-7 en hoe deze de instorting van het gebouw veroorzaakten, blijven op dit moment onduidelijk. Hoewel de hoeveelheid dieselolie in het pand een fikse potentiële energie bevat, heeft de beste hypothese slechts een lage mate van waarschijnlijkheid.

Het moet wel worden erkend dat de FEMA een onmogelijke opdracht had gekregen - namelijk een verklaring te leveren voor de instorting van dit gebouw die paste binnen het kader van de officiële theorie. Omdat de FEMA niet kon beweren dat het gebouw door een gecontroleerde vernietiging was ingestort, was het beste waarmee men naar buiten kon komen een theorie met 'slechts een lage mate van waarschijnlijkheid'.

Hetzelfde begrip moet worden opgebracht voor Thomas Eagar en alle andere experts die hoogst onwaarschijnlijke verklaringen hebben aangedragen voor het instorten van de Twin Towers. Als ze zich niet politiek correct hadden hoeven gedragen, en gewoon de meest waarschijnlijke hypothese hadden kunnen uiten, zouden de meesten van hen op basis van het bewijs absoluut zijn uitgekomen op een gecontroleerde vernietiging.

Matthys Levy, die beweerde dat de torens vielen doordat hun staal gesmolten was, zei bijvoorbeeld ook: 'Als je er goed naar kijkt, leek het wel heel erg op een gecontroleerde vernietiging.

Als het inderdaad een gecontroleerde vernietiging was, zou dat uiteraard betekenen dat de terroristen alleen maar hebben kunnen slagen in hun opzet om het World Trade Center te vernietigen omdat die vernietiging van binnenuit was georganiseerd.

De vragen die bij de officiële verklaringen van Vlucht 11, Vlucht 175 en het instorten van de gebouwen 1, 2 en 7 van het World Trade Center zijn gerezen,
wijzen niet noodzakelijkerwijs op medeplichtigheid van de president. Maar ze lijken wel te wijzen op medeplichtigheid van overheidsambtenaren op een bepaald niveau.

Hoewel het bewijs dat de instorting van het WTC van binnenuit was georganiseerd zou kunnen betekenen dat die door particulieren was voorbereid, doet het feit dat de nationale regering toestond dat er forensisch bewijs werd verwijderd op z'n minst denken aan de eerste mogelijkheid die in de inleiding werd geopperd: medeplichtigheid van de staat aan een doofpotaffaire. Maar tegelijkertijd lijkt deze eerste mogelijkheid - waarin de Amerikaanse overheid geen rol heeft gespeeld bij het mogelijk maken van de aanslagen - te worden tegengesproken door het bewijsmateriaal dat verband houdt met Vlucht 11 en Vlucht 175, dat erop lijkt te duiden dat in ieder geval het NMCC en het NORAD van het Pentagon erbij betrokken moeten zijn geweest.

Het bewijs over de vluchten lijkt ook de tweede mogelijkheid teniet te doen, die inhoudt dat geen enkele Amerikaanse overheidsinstelling over gedetailleerde voorkennis van de aanslagen beschikte. Het lijkt erop dat de aanslagen op het WTC alleen konden slagen als verschillende Amerikaanse autoriteiten een niet handelen-bevel zouden uitvaardigen om de standaard handelingsprocedures op die speciale dag in te trekken. En hoewel dit zou kunnen betekenen dat de vijfde mogelijkheid opgaat, dat het Pentagon deze bevelen heeft gegeven, is het moeilijk te geloven dat zulke bevelen gegeven zouden worden zonder de instemming van het Witte Huis.

De bestudering van de officiële verklaring van de aanvallen op het WTC met betrekking tot verschillende relevante feiten heeft, hoe dan ook, verontrustende vragen opgeworpen. Maar er zijn nog meer verontrustende vragen gerezen door de discrepanties tussen de feiten en de officiële verklaring over de andere vluchten.

Bron: http://www.unitynet.nl/